Circuit တည္ေဆာက္ျခင္း ကိုယ္ေတြ႕မ်ား

က်ေနာ္ငယ္ငယ္က စမ္းသပ္မႈလုပ္တာ သိပ္၀ါသနာပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဆားကစ္ေလးေတြ သိပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အားေပးပါတယ္။ ပစၥည္းေတြလည္းရွိေနမွဆိုၿပီးေတာ့ စလုပ္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာက မာတီမီတာ တစ္လံုး၊ ခဲေဂါက္တစ္ေခ်ာင္း၊ ခဲေခြနဲ႔ ယူနီဗာဆယ္ ဆားကစ္pcb ကဒ္ေလးတစ္ကဒ္ရယ္ ၾကိဳးေလးေတြရယ္လည္း ရွိေနေတာ့ ရၿပီေပါ့။
အဲဒီေတာ့ လိုအပ္တာေလးကို ဆုိင္မွာသြား၀ယ္ရပါတယ္။ တရုတ္တန္းေပါ့ေလ။ စာအုပ္ထဲကပါတဲ့အတုိင္း flasher ဆားကစ္ေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ဖို႔ပါ။ မူရင္းဆားကစ္က ဒီလိုမ်ဳိးပါ။



အဲဒါကို ကဒ္ေလးေပၚမွာ ဆင္ရမွာပါ။ ကဒ္က ကိုယ့္ဖာသာဆက္လို႔ရေအာင္ လိုင္းအတုိေလးေတြပဲပါတယ္။ ၾကိဳးလိုတာေပါ့။ လိုအပ္တာကို ဆက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခဲေဆာ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသခ်ာမစစ္ဘဲ ဗို႔ေကၽြးလိက္ပါတယ္။
ေမ့သြားလို႔ က်ေနာ့မွာ အဒက္ပတာေလးတစ္လံုးရွိပါတယ္။ ဗို႔ေျပာင္းလို႔ရတဲ့ တရုတ္ကလာတာမ်ဳိးေလးပါ။ အဲဒီမွာ ျပသနာစေတာ့တာပါပဲ။ ပါ၀ါစေကၽြးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့ဆားကစ္ေလး မီးေလာင္သြားပါတယ္။ ရင္ေတြလည္း တုန္သြားတယ္။ အိမ္မွာက က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းေလ။ သူမ်ားေတြကေတာ့ အိပ္ေနၿပီ။ စိတ္လည္း ပ်က္သြားပါတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ထိုင္ၿပီးစဥ္းစားေနပါတယ္။ ဆားကစ္ထပ္ဆင္ဖို႔ေတာ့ ေၾကာက္သြားၿပီ။ အဲလိုနဲ႔ ထိုင္ေနတာ တစ္နာရီေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိမ္းလိုက္တယ္။အိပ္လိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ထဲေတာ့ သိပ္အစာမေၾကဘူး။
ဘာလို႔ဒီလိုျဖစ္တာလဲေပါ့ေလ။ လူေတြဟာ တကယ့္အဆင့္ျမင့္ဆားကစ္ၾကီးေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြကိုေတာင္ လုပ္ေနၾကတယ္ ငါ့အလွည့္က်မွ ဘာလို႔ ေလာင္ရတာလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားေနတယ္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေသခ်ာ ျပန္စစ္တယ္။ မွားေနတာကိုးဗ်။ အဲဒီကဒ္ေလးကိုေတာ့ ျပန္မသံုးေတာ့ပါဘူး။ အမွတ္တရပဲ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း မာန္တက္လာရင္ အဲဒါေလးကို ျပန္ၾကည့္ဖို႔ပါ။ ငယ္ငယ္က အမွားေလးပါ။
သိဖို႔က ခဲဂေဟေဆာ္တဲ့အခါ သိထားစရာေတြမ်ားစြာရွိပါတယ္။ ဆားကစ္ျပားရဲ႕ သန္႔ရွင္းမႈ၊ ခဲေဂါက္ရဲ႕ သန္႔ရွင္းမႈ၊ ခဲအမ်ဳိးအစားေကာင္းမႈ၊ ရီစၥတာ စတဲ့ ပစၥည္းမ်ားရဲ႕ သန္႔ရွင္းမႈကလည္း အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခုပါ။ ခဲေဂါက္ရဲ႕ ထိေတြ႕မႈ၊ထိေတြ႕ခ်ိန္ေတြကလည္း အေရးပါပါတယ္။ လံုေလာက္ေအာင္မပူလို႔ ကၽြဲေခ်းပံုလိုခဲေတြမ်ားၿပီး ပံုေနပါလ်က္ ေအာက္ကကဒ္နဲ႔ မထိတာမ်ဳိး ျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။
ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။

ဘရူႏိုင္းက ေဆးရံု

သန္႔ရွင္းလွပတဲ့ ေဆးရံုတစ္ေနရာ


ဒီေန႔သိပ္ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးရံုသြားတယ္။ ေဆးရံုက ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္။ ကားေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ စ၀င္၀င္ခ်င္း အေပါက္မွာ အေစာင့္ေတြရွိတယ္။ မဆီမဆိုင္ ရန္ကုန္ကို သတိရမိတယ္။ အေစာင့္ေတြက သားသားနားနားပဲ။ ဘယ္သူမွလည္း ပိုက္ဆံမေတာင္းဘူးဗ်။ ဗမာျပည္ေဆးရံုနဲ႔ ကြာတယ္ေနာ္။ ရန္ကုန္တုန္းက ေဆးရံုမွာ သတင္းေမးတာနဲ႔ လိုက္ျပၿပီး ေပၚတင္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေတာင္းတာ ၾကံဳဖူးပါတယ္။
အနံ႕အသက္ကလည္း နံေစာ္မေနဘူး။ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ အဲကြန္းေတြေၾကာင့္ ေအးေနပါတယ္။ တစ္ေနရာမွာ မွတ္ပံုတင္ရတယ္။ လူနာကတ္ ေပ်ာက္သြားေတာ့ အသစ္ျပန္လုပ္ေပးတယ္။ ၁၀ ေဒၚလာေပးရပါတယ္။ မွတ္တမ္းေတြကို အခန္းၾကီးနဲ႔ အျပည့္ထားတာ။ ခဏေလးနဲ႔ ျပန္ရွာႏိုင္တယ္။
အားလံုးတန္းစီစံနစ္ပါ။ တိုကင္ေပးထားတယ္။ ထိုင္ခံုေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ တီဗီေတြလည္း ျပထားတယ္။ လမ္း၃၀ ေဆးခန္းထက္လည္း ေကာင္းသလိုပဲ။ ထိုင္ခံုေတြမ်ားလို႔ လူတိုင္းထိုင္လို႔ရပါတယ္။ တိုကင္ကို အေရာင္ေလးေတြခြဲထားတယ္။ အ၀ါ၊ အစိမ္း စသျဖင့္ပါ။
ကုိယ့္နံပါတ္ေပၚလာရင္ အခန္းထဲသြားေပါ့ေနာ္။ ဆီးစစ္ဖို႔လိုရင္ ဆီးပုလင္းေပးပါတယ္။ အိမ္သာကလည္း အရမ္းသန္႔တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ၾကိဳက္တဲ့ ၀န္ထမ္းကို ေပးလိုက္ရံုပါပဲ။ အေျဖက ခ်က္ခ်င္းသိရပါတယ္။ အားက်တယ္ဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔လည္း လူေတြပဲ။ ျမန္မာျပည္ကိုလည္း သူတို႔လို ျဖစ္ေစခ်င္လိုက္တာ။
ဆရာ၀န္က ျမန္မာျဖစ္ေနတယ္။ အဆင္ေျပတာေပါ့ေနာ္။ စမ္းသပ္ၿပီးေတာ့ ေဆးယူတဲ့ ေကာင္တာမွာ ေစာင့္ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံသြင္းတာ တစ္ေနရာ။ ဒါေပမဲ့ နီးတယ္။ အတိအက် ျပန္အမ္းေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးထုတ္။ ေသခ်ာ ရွင္းျပေပးတယ္ဗ်။

ခရီးအစ

က်ေနာ္က ရန္ကုန္မွာ ေနတယ္။ ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ လုပ္တာပါ။ အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တစ္ေန႔ေတာ့ ဦးစားၾကီးကို သူတို႔ဆီ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေခၚတယ္ေလ။ သူက ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ မေမွ်ာ္လင့္ထားေပမဲ့ ၀မ္းသာသြားတယ္။ က်ေနာ္က ပိုက္ဆံေခ်းမွ ႏိုင္ငံျခားသြားရမွာမ်ဳိး မလုပ္ခ်င္ဘူးေလ။ သေဘာၤေတြကို လွ်ပ္စစ္ပိုင္းျပင္တဲ့ အလုပ္တဲ့။ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တတ္သင့္ရာေတြကို ေလ့လာရတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကပဲ ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဆရာက အားေပးပါတယ္။ ငါလည္းအရင္က ဘာမွ မတတ္ဘူးကြတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ေတာ့ အင္တာနက္ကေန ဆက္သြယ္ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္လႊာေတြတင္။ လခကိစၥ ညွိေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ လာလို႔ရၿပီတဲ့။ ေခၚစာေရာက္လာတယ္။ ေဆးစစ္ရပါတယ္။ ေဆးစစ္တာဘာညာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသားပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ဗီဇာရခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
သူက သူ႔မိန္းမကို အေတာ္ခ်စ္တာ။ သူ႔မိန္းမကို သူနဲ႔အတူ ေခၚခ်င္တယ္။ ကေလးေလးကလည္း တစ္ေယာက္ပါတယ္။ သူ႔မိန္းမက ဗမာစကားကလြဲရင္ တျခားဘာမွ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္မွာ တာ၀န္တစ္ခုေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ တူတူလာဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့သူတုိ႔ကို တစ္ခါ ျပန္ေစာင့္ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္တာေပါ့။
အိမ္ကိုခြဲရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့။ တစ္ဖက္ကေတာ့ ၀င္ေငြတိုးလာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ေလ။ အဲဒီညမွာ မိန္းမက စိတ္ေကာက္ေနတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုတာ ေမးလို႔လည္း မရဘူး။ ကေလးေတြကေတာ့ အိပ္တာပဲ။ ေခ်ာ့လည္း မေခ်ာ့ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခြင့္ရတဲ့ ေန႔မွာ အဲသလို မိန္းမက ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ဗ်ာ။
မနက္က်ေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းကိုသြားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ထိုင္းကို စီးရတယ္။ ၃၅မိနစ္ေလာက္ပါပဲ။ အဲဒါ ပထမအေတြ႕အၾကံဳပါပဲ။ တစ္ခါမွ မစီးဖူးေသးဘူးေလ။ လာေကၽြးသမွ်ေတာ့ အကုန္စားေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ထိုင္းေရာက္တာေပါ့။
ၾကီးလိုက္တဲ့ ေလဆိပ္ၾကီးဗ်ာ။ တစ္ခါမွ မထင္မိဘူး။ ဗမာေတြအရင္က ႏိုင္ခ်င္တုိင္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေတြြ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ေတာင္ေျပာင္းေျပးရတဲ့ေကာင္ေတြဟာ သိပ္ကို တိုးတက္ေနပါလား။ စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္မိတယ္။ ငါတို႔ဗမာေတြ သိပ္ေခတ္ေနာက္က်ေနပါလားလို႔ေလ။
အဲဒီမွာ အကိုၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ သိၿပီးေတာ့ အိမ္ကိုေတာင္ ဖုန္းဆက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က ဒီေလာက္ထိ ေ၀းေ၀းခြဲဖူးတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္မွန္းလည္း မသိတဲ့ ခရီးေပါ့။ အဲဒီမွာေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ဗ်။ တစ္ေနရာနဲ႔တစ္ေနရာ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ မလုိသေလာက္ပဲ ကြန္ေဗယာေတြသြားေနတယ္ဗ်။ တက္စီးလိုက္ရံုပဲ။ လမ္းညႊတ္ဆိုင္းဘုတ္ေတြကိုေတာ့ ေသခ်ာၾကည့္ရတယ္။ မသိလည္း ေမးလို႔ရတယ္ဗ်။ ရဲေတြကလည္း အဂၤလိပ္လိုေျပာႏိုင္သားပဲ။ အဲဒီမွာ ေနာက္စီးမယ့္ေလယာဥ္ကို ဘုတ္ဒင္ပတ္စ္ ထုတ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေစာင့္ေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရတယ္။ ဒီေလယာဥ္ကေတာ့ နည္းနည္းစုတ္တယ္။
ရြိဳင္ယယ္ဘရူႏိုင္းလိုင္းပါ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ စတာနဲ႔ မေလးလိုေျပာေနၿပီ။ အဂၤလိပ္လိုလည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ေျပာေပးတယ္။ ေလယာဥ္မယ္ဆိုတာ မရွိဘူးဗ်ာ။ ေမာင္ေတြခ်ည္းပဲ။ လမ္းမွာ ထမင္းေတာ့ ေကၽြးတယ္ဗ်။ အ၀စားတာေပါ့ေလ။ ဦးစားၾကီးကေတာ့။ ကေလးကလည္း ေတာ္ေတာ္ကဲတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခ်က္မွကို မၿငိမ္ပါဘူး။ ပါရမီထူးတယ္ေခၚမွာေပါ့။ က်ေနာ္ေတာင္ နည္းနည္းမူးလာတယ္။ ေလယာဥ္စီးရတာ ၾကာလာလို႔ပါ။
အဲသည္လိုနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုး ဘန္ဒါဆရီဘီဂါ၀မ္ေလဆိပ္ၾကီးကို ေရာက္ခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေခါင္းၿမီးၿခံဳေတြကို စေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ မိန္းမေတြက ေခါင္းၿမီးၿခံဳ၊ ေယာက္်ားေတြက ဦးထုပ္ေလးေတြနဲ႔ပဲ။ မြတ္စလင္ႏိုင္ငံေပကိုး။ အခ်ိန္ကေတာ့ ည ၈နာရီေလာက္ရွိေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လာၾကိဳတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေတြ႕တယ္။
ညစာစားၾကတာေပါ့။ ဦးစားၾကီးကေတာ့ တကယ္ေတာ့ အစားအေသာက္မွာ သိပ္မစားႏိုင္ဘူးဗ်။ နည္းနည္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့တရုတ္နဲ႔ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းဗ်ာ ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြ။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ေျပာေနတာပဲ တစ္လံုးမွ နားမလည္တာနဲ႔ ငုတ္တုတ္ အိပ္ေပ်ာ္သြြားတယ္။
ကေလးကေတာ့ အေတာ္ကို ေဆာ့ရွာပါတယ္။
အဲသလိုနဲ႔ ေနရမယ့္ေနရာကို ည ၁၀နာရီေက်ာ္မွာ ေရာက္လာတယ္။ ဆိပ္ခံေဗာတံတားၾကီးလိုပါပဲ။ ၀မ္းထဲဆင္းရေသးသွဗ်။ အခန္းေတြက အကုန္ သံနဲ႔ပဲ။ အဲကြန္းကေတာ့ ေအးေနတယ္။ အိပ္ခ်လိုက္တာနဲ႔ တုန္းကနဲ ေပ်ာ္သြားေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ဘယ္လိုၾကံဳမယ္မသိဘူး။
ကဲ က်ေနာ္လည္း နားေတာ့မယ္ေနာ္။